Δεν θέλω να γράψω τίποτα για τα 10 παιδιά στην εισαγωγή των οποίων, θέλω να πιστεύω ότι συνεισέφερα....
Η σκέψη μου είναι σε εκείνες τις ψυχές που για πολύ λίγο δεν πέρασαν το κατώφλι της Ψυχολογίας ΕΚΠΑ.
Σε εκείνα τα παιδιά που περάσαμε μαζί ολόκληρη χρονιά, με αγωνίες, άγχη, χαρές, και έντονη κόπωση....
Γεμάτος συγκίνηση, τους αφιερώνω ορισμένους στίχους που έγραψα, ειδικά για αυτή την περίσταση, ξέροντας ότι υπάρχει μια πληγή που στο προσεχές διάστημα θα πονέσει περισσότερο σε σχέση με το αρχικό σοκ της σημερινής ημέρας. Αλλά πρέπει να ξανασηκωθούν και να κυνηγήσουν το όνειρό τους...
πότε πονάνε οι πληγές...
όταν ματώνουν η αναρρώνουν
πότε θυμάσαι τις στιγμές...
όταν πληγώνουν
η σαν θαμπώνουν
το αίμα που στάζει
χρώμα αλλάζει
σαν σταματήσει να τρέχει
κι η Μοίρα προστάζει
ο νους να χαράζει
σε όποιον το χτύπημα έχει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου