Πριν 2 χρόνια περίπου, υποδέχθηκα στη Νέα Ιωνία, μια
ευγενική και προβληματισμένη συνάμα, νεαρή κοπέλα. Ήθελε πάρα πολύ να υλοποιήσει το
μεγάλο της όνειρο. Να περάσει στην Ψυχολογία ΕΚΠΑ. Σε εκείνο το υπέροχο γκρουπ
που είχαμε σχηματίσει, είχαμε 2 επιτυχίες το Δεκέμβρη του 23 (Βασιλική και
Τζωρτζίνα) αλλά και 2 μεγάλες ατυχίες, με 2 υποψήφιες, να περνάνε κατά πολύ τη
βάση εισαγωγής, αλλά να «κόβονται» εντελώς οριακά σε ένα μάθημα. Η μια από τις δύο
κοπέλες, ήταν αυτό το ευγενικό κορίτσι.
Η Μαρία Προνοίτη, η οποία δεν το έβαλε κάτω, έδωσε ξανά και πέρασε με το σπαθί της,
σημειώνοντας νίκες σε διπλό επίπεδο. Όχι απλά πέρασε στη σχολή που ήθελε, αλλά
απέδειξε τη μεγάλη ψυχική δύναμη που διαθέτει.
Η άλλη κοπέλα της όμορφης εκείνης παρέας, ήταν η Αγγελική
Θεοδωράκη. Μετρημένη, σοβαρή και συνάμα εύστοχη στις παρατηρήσεις της.
Ελάχιστες φορές τη θυμάμαι να τοποθετείται λανθασμένα σε ένα ζήτημα. Εγώ προσωπικά, θυμάμαι ελάχιστα άτομα, όλα
αυτά τα χρόνια, να διαθέτουν την αυτοσυγκέντρωση και την ψυχραιμία της Αγγελικής.
Τα κατάφερε λοιπόν και αυτή, με τη 2η προσπάθεια, αν και την πρώτη
φορά, είχε ξεπεράσει κατά πολύ τη βάση εισαγωγής αλλά κόπηκε με 9 στις Θεωρίες
Προσωπικότητας.
Πάμε τώρα στη μεγάλη μου αδυναμία!! Από το Μάρτη μέχρι και
τα τέλη Νοέμβρη, υπήρχε ένα άτομο, που ερχόταν ΚΑΘΕ φορά στη Νέα Ιωνία και μου
κρατούσε παρέα στα μαθήματα. Στην αρχή δεν του άρεσαν τα αστεία μου (μάλλον…δικαιολογημένα)
αλλά μετά …με συνήθισε/ανέχτηκε και περνούσαμε εξαιρετικά στο μάθημα!! Περιττό
να πώ ότι ήταν καλύτερος μαθητής που
είχα φέτος. Του το έλεγα και δεν με πίστευε (καλά έκανε όμως, ώστε να μην
πάρουν τα μυαλά του αέρα). Αυτό το ντροπαλό αλλά και πανέξυπνο παιδί, είναι ο
Μιχάλης Κασίμης!
Πριν 2 χρόνια, όταν ακόμα κρατούσα ένα και μοναδικό τμήμα στο φροντιστήριο
Πρόσβαση, από το οποίο ξεκίνησα και αναδείχθηκα επαγγελματικά, στην παρέα με τη
Μάνια, τη Μαρία (πέρασαν) και τα άλλα παιδιά, ήταν μια κομψότατη κυρία η οποία
ερχόταν σχεδόν σε κάθε μάθημα και είχε ένα επιβλητικό τρόπο με τον
οποίο συμπεριφέρεται και κινείται. Τρομερές οι τοποθετήσεις της στο μάθημα, ιδίως
στην Ιστορία και αρκετά μελετηρή (όχι πάρα πολύ όμως). Η παπαγαλία ήταν ο
μεγάλος της εχθρός και το τόνιζε σε κάθε μάθημα. Φέτος
όμως, στα μαθήματα που κάναμε μαζί στο γκρουπάκι του Σεπτέμβρη, την έβλεπα
κάπως πιο επαρκή ΚΑΙ στο θέμα των ορισμών. Η πραγματικότητα ήταν ότι το εξαιρετικό της ταλέντο στην κατανόηση, ήταν ικανό να υποσκελίσει ακόμα και αυτό το εμπόδιο, καταφέρνωντας να περάσει χωρίς να παπαγαλίσει ούτε μία φράση!! Αυτή η υπέροχη παρουσία, είναι η
Κυριακή Σώκου.
Σε αυτό το γκρουπ του Σεπτεμβρίου, είχα την τύχη να γνωρίσω μια
κοπέλα που φαινόταν τόσο μα τόσο καλή,
που όλοι στο τμήμα πίστευαν ότι θα περάσει στη σχολή! Μάταια προσπαθούσα να τους
«μαζέψω» και να προσπαθώ να μετριάσω τα κομπλιμέντα προς το πρόσωπό της.
Ευτυχώς αυτή η κοπέλα φέρθηκε έξυπνα, διατήρησε την ταπεινότητά της και πέρασε –
όπως ήταν αναμενόμενο – στο ΕΚΠΑ. Αυτό το καλό κορίτσι, είναι η Χριστίνα
Ιωάννου. Και λέω «καλό», γιατί δεν θα ξεχάσω το σημαντικό ενδιαφέρον που έδειξε,
για τα προβλήματα υγείας και την ατυχία που αντιμετώπισα ολόκληρο το φθινόπωρο
πέρυσι! Με ρωτούσε για την υγεία μου, ακόμα και μετά τις εξετάσεις! Ευχαριστώ Χριστίνα!
Είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου μπορείς να νιώσεις πολύ
άνετα με ένα άτομο που δεν έχει καταφέρει να έρθει σε κανένα μάθημα από κοντά
κι όμως….παρακολουθώντας μέσω zoom,
είναι σαν το έχεις δίπλα σου στο τραπέζι που κάνεις μάθημα. Δεν θα μιλήσω καν
για τις τρομερές νοητικές ικανότητές της. Δεν θα μιλήσω καν για το χιούμορ της.
Θα μιλήσω για το ευγενικό και διακριτικό χαμόγελό της, κάθε φορά που ήθελε να
ρωτήσει κάτι δυσνόητο. Ποτέ, μα ποτέ δεν με έφερε σε δύσκολη θέση, ακόμα κι αν
καμιά φορά με έπιαναν τα δικά μου και γκρίνιαζα και τους «μάλωνα» μέσα στο μάθημα όταν δεν θυμόντουσαν ή δεν
είχαν μελετήσει κάτι! Αυτή η γλυκιά διαδικτυακή παρουσία, είναι η Κατερίνα Θωμοπούλου.
Άφησα τελευταία, τον… «σίφουνα» των φετινών μαθημάτων μου! Είναι
η κοπέλα η οποία δεν μπορεί να περάσει ΠΟΤΕ απαρατήρητη σε μια εκπαιδευτική
διαδικασία, όπως άλλωστε είναι τα μαθήματα κατατακτηρίων που παραδίδω. Είχαμε μια σχέση
αγάπης και …γκρίνιας. Ειδικά τον πρώτο καιρό, με διέκοπτε συνεχώς λες και ήταν
μικρό κορίτσι. Τη μάλωνα! Προσπαθούσα να τη βάλω σε μια τάξη! Μετά από λίγο…πάλι
τα ίδια. Όμως…..ποτέ μα ποτέ δεν έλεγε κάτι άστοχο. Απεναντίας, οι παρεμβάσεις της
ήταν εύστοχες (ασχέτως που μου διέκοπτε τον ειρμό της σκέψης μου). Ο καιρός
περνούσε και αυτή η σχέση άρχισε να γίνεται πιο στενή. Μου έφερε μέχρι και δώρο
από τη Νέα Υόρκη και από τότε το παρατσούκλι της ήταν New York. Αφού προχθές που με πήρε
τηλέφωνο για να μου πει ότι πέρασε, στα παιδιά που μιλούσα , έλεγα την ….απίστευτη
πρόταση «πέρασε η New York»!!
Δεν κρύβω ότι σε ορισμένα μαθήματα που έλειπε (σε ελάχιστα), και αφού είχα
συνηθίσει τον χειμαρρώδη χαρακτήρα της, άρχισε να….μου λείπει! Ναι ρε New York!! Είναι αλήθεια. Η New York λοιπόν,
είναι η Κυριακή Πλατή! Και της δίνω τα απέραντα συγχαρητήρια μου!
Αααχχ συγκινήθηκα ρε σεις!! Συγχαρητήρια και να περνάτε να φέρνετε κανα τσιπουράκι στο δάσκαλο. Ξέρετε εσείς!!