Αληθινή ιστορία.....

 

Πριν λίγα χρόνια, την εποχή που είχαμε για πρώτη φορά τις  Θεωρίες Προσωπικότητας στις κατατακτήριες ψυχολογίας ΕΚΠΑ (πριν φύγουν και επανέλθουν πέρυσι), είχα ένα ωραίο τμήμα, όπου ο καλύτερος της τάξης ήταν ο Γιώργος. Σε κάθε διαγώνισμα, το γραπτό του ήταν μέσα στα 2 καλύτερα. Οι επισημάνσεις του στο μάθημα, πάντοτε καίριες, στοχευμένες.

Είχε φτάσει Οκτώβρης και τους βάζω ένα διαγώνισμα όπου καλούντο να συγκρίνουν 2 ιερά τέρατα της Ψυχολογίας, τον Rogers και τον Bandura. Τους είχα πει πολλές φορές για τον τρόπο με τον οποίο πίστευα οτι  θα έπρεπε (κατά την εμπειρία και  γνώμη μου πάντα – δεν επιβάλλω τίποτα σε κανέναν) να γράφουν μια καλή απάντηση.

Εκείνη την ημέρα όμως συνέβη κάτι που δεν το περίμενα και το οποίο πλέον το αναφέρω στα μαθήματά μου ως παράγοντα αποφυγής σε μια απάντηση.

Παίρνω λοιπόν στα χέρια μου  την απάντηση του Γιώργου, και προς έκπληξή μου, βλέπω να ξεκινά με τον…..Higgins και ΟΧΙ με Rogers και Bandura.

Έχοντας θάρρος απέναντί του (πολύ καλό και ξηγημένο παιδί) του λέω 

«καλά ρε συ Γιώργο, με τον Higgins ξεκινάς? Τον ξέρει η μάνα του?. Πού είναι ο Rogers και ο Bandura? Είναι σαν να βγαίνεις ραντεβού με μια κοπέλα και το πρώτο πράγμα που τη ρωτάς να είναι ….τι νούμερο παπούτσι φοράει ή αν έχει εξοχικό στη Σαρωνίδα»

Εν ολίγοις, σε μια απάντηση, ξεκινάμε ΠΡΩΤΑ με τα βασικά και μετά με τα υπόλοιπα. Δεν προσπαθούμε να εντυπωσιάσουμε. Αυτό είναι ΝΟΜΟΣ στις κατατακτήριες ψυχολογίας, είτε για ΕΚΠΑ είτε φυσικά και για Πάντειο.

Όσο για το Γιώργο, στις εξετάσεις που έδωσε μετά από 2 μήνες, πέρασε 3^ος…..